Najlepsze polskie filmy lat 70. Czy znasz te tytuły? Teraz dowiedz się!

Filmy z lat 70. to prawdziwe perełki polskiej kinematografii, które przetrwały próbę czasu. Choć od ich premiery minęły już dekady, wciąż cieszą się niesłabnącą popularnością i uznaniem widzów. W naszym quizie sprawdzisz, czy znasz tytuły największych hitów tamtych lat. Przypomnisz sobie fabuły i bohaterów kultowych produkcji. Być może niektóre z nich zaskoczą Cię swoją ponadczasowością? Zapraszamy do zabawy i podróży w czasie do lat 70. - epoki, która na zawsze wpisała się w historię polskiej kinematografii.

Ziemia obiecana Wajdy - arcydzieło polskiego kina

Ziemia obiecana w reżyserii Andrzeja Wajdy to bez wątpienia jeden z najważniejszych i najbardziej docenianych filmów w historii polskiej kinematografii. Obraz opowiada historię trzech młodych przyjaciół - Polaka, Niemca i Żyda, którzy przybywają do Łodzi w poszukiwaniu lepszego życia i sukcesu materialnego. Trafiają do świata wielkiego przemysłu włókienniczego, pełnego bezwzględnej walki i rywalizacji. Wajda w mistrzowski sposób ukazuje mechanizmy kapitalizmu, ale też porusza problem asymilacji i tożsamości narodowej.

Film zdobył uznanie zarówno polskich, jak i zagranicznych krytyków. Był wielokrotnie nagradzany na najważniejszych festiwalach. Doceniano przede wszystkim niezwykły realizm w oddaniu klimatu epoki, ale też aktorskie kreacje Daniela Olbrychskiego, Andrzeja Seweryna i Wojciecha Pszoniaka. Po latach Ziemia obiecana wciąż uznawana jest za jedno z najważniejszych dzieł w historii polskiej kinematografii, a scena tańca przyjaciel na wale fabrycznym przeszła do kanonu polskiej kultury.

Ponadczasowe przesłanie

Mimo iż od premiery filmu minęło już ponad 40 lat, jego przesłanie pozostaje ponadczasowe. Ukazuje ono mechanizmy walki o władzę, pieniądze i wpływy, które nie zmieniły się także i dzisiaj. Obraz pokazuje także, jak łatwo w dobie kapitalizmu o utratę wartości, ideałów czy tożsamości. Stąd wiele młodych osób ceni sobie obejrzenie Ziemi obiecanej, aby lepiej zrozumieć otaczającą ich rzeczywistość.

Wesela Wojciecha Smarzowskiego - obraz polskiej prowincji

Innym filmem, który na stałe zapisał się w historii polskiej kinematografii są Wesele w reżyserii Wojciecha Smarzowskiego z 2004 roku. Film ten to satyryczny obraz polskiej prowincji, snuty na kanwie wesela młodej pary zakochanych. Smarzowski przedstawia szerokie spektrum barwnych, ale też mocno karykaturalnych postaci. Są tu i wiejscy pijaczkowie, i zakłamane plotkary, i lokalni biznesmeni, i miejscowy poeta z aspiracjami.

Wojciech Smarzowski z niezwykłą precyzją kreśli portrety psychologiczne swoich bohaterów.

Reżyser pokazuje, że na prowincji najważniejsze pozostają pieniądze, władza, plotki i pozory. Ludzie są tam zakłamani, próżni i targani niskimi instynktami. Jednocześnie na drugim planie Smarzowski snuje refleksje na temat polskości, patriotyzmu i kondycji moralnej społeczeństwa. Wszystko to sprawia, że Wesele to film niezwykle głęboki, momentami przerażający, ale też doskonale oddający pewne aspekty polskiej mentalności.

Obraz zebrał znakomite recenzje i zdobył wiele prestiżowych nagród, w tym Srebrne Lwy na festiwalu w Gdyni. Krytycy podkreślali perfekcyjne aktorstwo oraz umiejętne budowanie napięcia przez reżysera. Po latach Wesele uznawane jest za jedną z najważniejszych produkcji współczesnego polskiego kina.

Aktorstwo	Reżyseria
Perfekcyjne oddanie charakterów bohaterów	Doskonałe operowanie napięciem i rytmem akcji

Prowokująca wymowa

Film Wojciecha Smarzowskiego to z pewnością dzieło niejednoznaczne i mocno prowokujące. Reżyserowi zarzucano, że jego obraz prowincji i Polaków jest zbyt jednowymiarowy i krzywdzący. Jednocześnie jednak wielu widzów i krytyków dostrzegało w tym filmie cenne odbicie pewnych aspektów polskiej mentalności, z którymi warto się zmierzyć.

Czytaj więcej: Rolnik szuka żony: Waldemar odkrywa niecny plan Ewy!

Człowiek z marmuru - symbol końca epoki

Nie sposób mówić o klasykach polskiego kina lat 70. bez wspomnienia o filmie Człowiek z marmuru w reżyserii Andrzeja Wajdy. Jest to historia młodego robotnika, który z nadzieją patrzy w przyszłość i wierzy w socjalistyczne ideały. Stopniowo jednak pod presją systemu traci złudzenia i zaczyna dostrzegać panujący wokół niego absurd.

Film Wajdy uznawany jest za symboliczne podsumowanie kończącej się epoki PRL-u. Reżyser pokazuje z jednej strony mechanizmy komunistycznej propagandy i fałszu panującego w systemie. Z drugiej jednak strony bohaterowie jego filmu są ludźmi z krwi i kości - ze swoimi ideałami, marzeniami i rozczarowaniami.

W roli głównego bohatera - Mateusza Birkuta wystąpił wtedy młody jeszcze Jerzy Radziwiłowicz. Jego kreacja aktorska spotkała się z uznaniem krytyki. Film zdobywał nagrody na najważniejszych festiwalach, także tych zagranicznych. Po latach uznawany jest za jedno z najważniejszych dzieł polskiej kinematografii drugiej połowy XX wieku.

Noce i dnie - ekranizacja literackiego hitu

Kolejną pozycją wartą wspomnienia jest ekranizacja powieści Marii Dąbrowskiej pod tytułem Noce i dnie w reżyserii Jerzego Antczaka. Jest to opowieść o miłości dwojga ludzi, która rozgrywa się na przestrzeni I wojny światowej i wojny polsko-bolszewickiej na tle burzliwych wydarzeń historycznych.

Film spotkał się z bardzo pozytywnym odbiorem zarówno krytyki, jak i widzów, co w dużej mierze wynikało z doskonałych kreacji Barbary Brylskiej i Tadeusza Łomnickiego w rolach głównych. Świetnie oddali oni rozterki i uczucia bohaterów, zmagających się z wydarzeniami wojennymi i własnymi dylematami osobistymi. Ponadczasowa historia miłosna na tle odległych już wydarzeń historycznych pozostała w pamięci widzów.

• Perfekcyjne oddanie realiów epoki
• Wspaniałe aktorstwo Barbary Brylskiej i Tadeusza Łomnickiego

Znachor - arcydzieło z udziałem Matuszewskiego

W zestawieniu wybitnych polskich filmów z lat 70. nie może zabraknąć obrazu Znachor w reżyserii Jerzego Hoffmana, na podstawie popularnej powieści Tadeusza Dołęgi-Mostowicza. Jest to opowieść o znachorze Rafałe Wilczurze (genialna rola Jerzego Bińczyckiego), który mimo braku formalnego wykształcenia potrafi skutecznie pomagać chorym.

Film spotkał się z ogromną popularnością. Znakomicie odtworzono w nim klimat przedwojennej Polski, a także pokazano piękno rodzimego pejzażu i zabytków, między innymi na Spiszu czy w Kazimierzu. Dodatkową atrakcję stanowił występ znanego francuskiego aktora Jeana-Paula Belmondo w roli Micka.

Znachor to bez wątpienia jeden z najważniejszych tytułów w dorobku polskiego kina lat 70. i pozycja obowiązkowa dla każdego fana rodzimych produkcji. Warto do niej wracać także dzisiaj.

Podsumowanie

Filmy z lat 70. XX wieku to prawdziwe perełki polskiej kinematografii, które na stałe wpisały się do kanonu rodzimej kultury. Obrazy takie jak "Ziemia obiecana" czy "Wesele" po latach wciąż zachwycają i intrygują widzów. Ukazują one ważne aspekty polskiej historii, mentalności czy transformacji ustrojowej.

Kino lat 70. to także epoka wybitnych twórców, którzy stworzyli dzieła na miarę arcydziel. Mistrzowie tacy jak Andrzej Wajda, Wojciech Smarzowski czy Jerzy Hoffman potrafili w genialny sposób połączyć walory artystyczne z atrakcyjnością dla masowego widza. Filmy z epoki budzą emocje i skłaniają do refleksji także i dzisiaj.

Aktorzy grający w produkcjach lat 70. to często wybitni artyści, którzy na zawsze zapisał się w historii polskiej kultury. Mistrzowskie kreacje stworzyli między innymi Daniel Olbrychski, Jerzy Radziwiłowicz czy Jean-Paul Belmondo. Dodawali oni filmom wyjątkowego uroku.

Filmy lat 70. XX wieku to zdecydowanie tytuły, do których warto wracać. Są one swego rodzaju zapisem minionej epoki, ale także poruszają problemów i dylematów ponadczasowych. Dlatego nawet po latach potrafią zaciekawić i wzruszyć współczesnego widza. To prawdziwe klasyki polskiej kinematografii.